ADHD چیست؟

علائم ADHD در بزرگسالان می‌تواند با مشکلات گسترده‌ای همچون داشتن روابط بی ثبات، عملکرد ضعیف در محل کار و یا نامناسب بودن عملکرد تحصیلی همراه باشد. این علائم ممکن است تأثیر منفی بر عزت نفس فرد داشته باشند و منجر به احساس ناکامی و نارضایتی شوند. مهم است بدانیم که اختلال ADHD معمولاً از دوران کودکی آغاز می‌شود، اما ممکن است در برخی افراد تا دوران بزرگسالی تشخیص داده نشود.

علائم و نشانه های این بیماری چیست؟ | راه تشخیص این بیماری چگونه است؟

ADHD چیست؟

اکثر افراد زمانی که به بیش فعالی فکر می‌کنند، تصور می‌کنند که این مشکل مختص دوران کودکی است؛ در حالی که واقعیت این است که بیش فعالی و کم توجهی در بزرگسالان نیز شایع است و اغلب ریشه در کودکی فرد دارد. علائم بیش فعالی در بزرگسالان می‌تواند به شکل‌های متفاوتی بروز کند، از جمله مشکلات در تمرکز، مدیریت وقت، سازماندهی وظایف، و مدیریت استرس. این علائم اغلب باعث مشکلاتی در زندگی روزمره، شغلی، و روابط اجتماعی می‌شوند و می‌توانند بر کیفیت زندگی فرد تأثیر بگذارند.

برای بیشتر افراد مبتلا به اختلال ADHD در بزرگسالی، این شرایط می‌تواند موجب ایجاد چالش‌ها و مشکلات بسیاری شود. اما خبر خوب این است که با استفاده از روش‌های درمانی مختلف، این اختلال قابل کنترل است. درمان ADHD در بزرگسالان به طور معمول مشابه با درمان در کودکان است و شامل استفاده از داروهای محرک یا غیرمحرک، مشاوره روانی (روان درمانی)، و درمان برای بیماری‌های روانی همراه می‌شود. این درمان‌ها به بیماران کمک می‌کند تا بتوانند بهتر با چالش‌های روزمره‌ی خود مقابله کنند و به بهبود کیفیت زندگی‌شان کمک می‌کند. همچنین، درمان‌های تکمیلی مانند تغییرات در سبک زندگی، رژیم غذایی، و فعالیت‌های ورزشی نیز می‌توانند در کاهش علائم ADHD مؤثر باشند.

علت ADHD چیست؟

در حالی که علت دقیق بروز اختلالاتی نظیر ADHD هنوز به طور کامل شناخته شده نیست، تحقیقات مستمر در حال افزایش دانش و درک ما در این زمینه است. مطالعات علمی اخیر بر این نکته تأکید دارند که عوامل و فاکتورهای متعددی در بروز این اختلال نقش دارند. تحقیقات گسترده نشان می‌دهد که عنصر ژنتیکی ممکن است یکی از مهم‌ترین عوامل در بروز این اختلال باشد، به این معنا که افرادی که سابقه خانوادگی ADHD دارند، ممکن است بیشتر در معرض خطر ابتلاء به این اختلال باشند.

علائم ADHD در بزرگسالان:

اختلال کم توجهی/بیش فعالی (ADHD) در بزرگسالان، که گاهی با نام اختلال کم توجهی (ADD) شناخته می‌شود، علائم متنوعی دارد که اغلب در دوران کودکی آغاز می‌شود و تا بزرگسالی ادامه می‌یابد. این اختلال با دو جنبه اصلی شناخته می‌شود: نبود توجه کافی و رفتارهای بیش فعال و تکانشی.

علائم ADHD در بزرگسالان می‌تواند متغیر باشد، اما معمولاً شامل مواردی مانند دشواری در حفظ تمرکز و توجه بر مسائل، بی قراری مداوم و احساس نیاز به حرکت، بیش فعالی که ممکن است در موقعیت‌های اجتماعی و حرفه‌ای نامناسب باشد، مشکل در تکمیل وظایف و پروژه‌ها به دلیل عدم سازماندهی، آستانه پایین در برابر ناکامی‌ها که منجر به خشم و نارضایتی می‌شود، نوسانات خلقی که باعث اختلال در روابط شخصی و کاری می‌شود، حساسیت بیش از حد به محرک‌های بیرونی و عکس‌العمل‌های تند در برابر استرس، و تجربه روابط اجتماعی ناپایدار و متشنج می‌شود.

تشخیص  ADHD در بزرگسالان:

تشخیص اختلال در بزرگسالان در مقایسه با کودکان، به مراتب پیچیده‌تر و چالش‌برانگیزتر است. در حالی که نشانه‌ها و علائم این اختلال در کودکی ممکن است بیشتر به چشم بیاید، در بزرگسالی اغلب اوقات، این نشانه‌ها ممکن است به دلیل تغییرات رفتاری و اجتماعی مبهم و دشوار در تشخیص باشند. تشخیص این اختلال نیازمند بررسی دقیق و جامع است، زیرا هیچ آزمایش واحدی وجود ندارد که بتواند به تنهایی این اختلال را تأیید کند. در این راستا، روانشناسان و روانپزشکان اغلب بر روی انجام معاینات فیزیکی گسترده و مصاحبه‌های عمیق تمرکز می‌کنند.

آن‌ها سعی می‌کنند تا از طریق سوالات مفصل و بررسی‌های دقیق، پروفایل رفتاری و شرایط سلامتی فرد را مورد ارزیابی قرار دهند تا بتوانند به تشخیص صحیحی دست یابند. این رویکرد می‌تواند به فرد کمک کند تا با درک بهتری از وضعیت خود، به سمت درمان و پشتیبانی مناسب هدایت شود.

درمان ADHD:

داروهای محرک، که اغلب برای درمان ADHD استفاده می‌شوند، کارکرد مهمی در افزایش یا تعادل سطوح مواد شیمیایی مغز به نام انتقال‌دهنده‌های عصبی دارند. این داروها، مانند متیل‌فنیدات (کنسرتا، Metadate، ریتالین و غیره)، دگزامفتامین (Dexedrine)، دگزامفتامین-آمفتامین (Adderall XR) و لیزدکسامفتامین، به کنترل نشانه‌های ADHD کمک شایانی می‌کنند. محرک‌ها در دو نوع کوتاه‌مدت و طولانی‌مدت موجود هستند که هر کدام به شکل خاصی عمل می‌کنند.

همچنین، گزینه‌های دیگری برای درمان این اختلال وجود دارد، مانند اتوموکستین (Strattera) و داروهای ضد افسردگی مانند بوپروپیون (ولبوترین). این داروها نسبت به محرک‌ها آهسته‌تر عمل می‌کنند و ممکن است برای نمایان شدن اثراتشان نیازمند چند هفته باشند. انتخاب و مقدار مصرف دارو برای هر فرد متفاوت است، بنابراین تشخیص پزشک در این زمینه حیاتی است. در صورت وجود مشکل با داروهای تجویزی، مشورت با روانشناس یا روانپزشک ضروری است تا اطلاعات لازم در مورد عوارض جانبی و اثرات دارو ارائه گردد.

مشاوره روانشناسی یک رکن اساسی در درمان اختلال ADHD در بزرگسالان است. این نوع مشاوره به فرد کمک می‌کند تا مهارت‌های زمان‌بندی و سازماندهی خود را تقویت کند، رفتارهای تکانشی را کاهش دهد و مهارت‌های حل مسئله را توسعه دهد. همچنین، این روش درمانی در مقابله با شکست‌های اجتماعی و درسی گذشته، بهبود عزت نفس و ارتقاء کیفیت روابط خانوادگی و اجتماعی موثر است.

درمان رفتاری شناختی به عنوان یکی از انواع مشاوره روانشناسی، با هدف تغییر الگوهای فکری منفی و مدیریت رفتار، به فرد کمک می‌کند تا با چالش‌های زندگی در منزل، محل کار و مدرسه بهتر مقابله کند. این نوع درمان همچنین در مقابله با شرایط ذهنی دیگر مانند افسردگی مفید است و می‌تواند به صورت فردی یا گروهی انجام شود. مشاوره زناشویی و خانواده‌درمانی نیز یک رویکرد دیگر است که به اعضای خانواده کمک می‌کند تا درک بهتری از چالش‌های مرتبط با ADHD داشته باشند و به بهبود شرایط زندگی فرد مبتلا کمک کنند.

نتیجه گیری:

ADHD، که مخفف اختلال کم‌توجهی و بیش‌فعالی است، یکی از شایع‌ترین اختلالات رشدی در کودکان و بزرگسالان محسوب می‌شود. این اختلال توجه، که بر روی تمرکز، سازماندهی، برنامه‌ریزی، و کنترل پرخاشگری تأثیر می‌گذارد، می‌تواند بر هر جنبه‌ای از زندگی روزمره فرد اثر بگذارد. درک و مدیریت ADHD نیازمند یک رویکرد جامع است که شامل ترکیبی از درمان‌های دارویی، رفتاردرمانی، حمایت‌های تعلیمی و تربیتی، و تغییرات سبک زندگی می‌باشد.

تأکید بر آموزش و حمایت خانواده‌ها و معلمان در درک بهتر این اختلال و روش‌های مقابله با آن حیاتی است. ایجاد یک محیط سازنده و حمایتی، که در آن فرد مبتلا به ADHD احساس امنیت و فهم کند، می‌تواند در بهبود عملکرد و کاهش علائم موثر باشد. همچنین، استفاده از فناوری و ابزارهای کمکی مانند برنامه‌ریزها و یادآوری‌های الکترونیکی می‌تواند به افراد مبتلا به ADHD کمک کند تا بتوانند بهتر با چالش‌های مربوط به سازماندهی و مدیریت زمان مقابله کنند.